Na 34 dienstjaren hing Peter van de Woestijne (64), huisarts in Deil en Enspijk, op 1 september zijn stethoscoop in de wilgen.
De ruim tevoren geplande pensionering liep door corona even anders. Een domper? Het tegendeel, zijn patiënten trakteerden hem op een onvergetelijk afscheid.
Maandag was de laatste werkdag, dinsdag volgde het afscheid. Hoe ging dat eraan toe?
,,Het was ongelofelijk, we zijn er nog beduusd van. Vanwege corona heb ik in mijn afscheidsbrief aangegeven dat de patiënten als ze wilden een email of kaart konden sturen. Daar werd in de voorafgaande weken massaal gehoor aan gegeven. We zijn overladen met berichten. En dinsdag om 8 uur ’s morgens werden Anja en ik door een dorpsgenoot opgehaald in een oldtimer cabrio om te ontbijten.
Daarna zijn we door het dorp gereden. Al met al maakten we onderweg 18 stops en waren we pas om zes uur weer thuis. Het meest indrukwekkend was dat die mensen al die moeite deden. Hoogbejaarde patiënten die een plakboek maken. Het hele huis staat vol met bloemen we zijn nóg bezig om cadeaus uit te pakken.’’
Wat was het oorspronkelijke plan?
,,We zouden een receptie houden in de tent die in de laatste week van augustus altijd wordt neergezet voor de speelweek in Deil. En toen ging natuurlijk die hele speelweek niet door.
Achteraf gezien was dat alleen maar in mijn voordeel. De collega’s hebben achter mij om patiënten gevraagd een eventuele activiteit op de dag zelf even door te geven in verband met de planning. De assistentes moesten op een gegeven moment zeggen ‘stop er maar mee, het wordt te veel’. De mensen hebben het zelf bedacht, er is geen format uitgedeeld. Echt niet te geloven.’’
Ik heb tot 31 augustus middernacht nog helemaal ‘aan’ gestaan. Nu moet ik even leren voelen hoe het ‘uit’ is
Hoe leefde je naar je pensionering toe?
,,Je moet daar ongeveer drie jaar voor uit trekken en in mijn hoofd heb ik dat ook wel gedaan. Zo’n twee jaar geleden heb ik definitief besloten dat ik dit jaar zou stoppen. Maar ik heb tot 31 augustus middernacht nog helemaal ‘aan’ gestaan. Nu moet ik even leren voelen hoe het ‘uit’ is.’’
Waarom Deil?
,,De voorzet werd al gegeven door mijn voorganger, dokter Wim Kastein. Bij mijn diplomering op het KWC kreeg ik van hem het boek ‘Ha dokter, ho dokter’ van Leonard de Vries met daarin de opdracht ‘Voor mijn toekomstige collega’. En hij gaf ook geregeld aan: je moet bij mij komen werken. Hij méénde het ook.
Eenmaal uit dienst kon ik, na een jaar huisartsopleiding, in Deil beginnen. Ik kwam in een gespreid bedje terecht.
Dat gold ook voor Anja, die ging haar eigen weg. Ze werd onderwijzeres, eerst in Druten en toen we in Deil kwamen wonen, ging ze na enkele jaren op de Lokhorstschool werken. Dat heeft ze zo’n 25 jaar gedaan, tot ze twee jaar geleden afscheid nam.’’
Is het werk in die jaren veel veranderd?
,,Nee en ja. Inhoudelijk niet. Ik heb mijn ideeën wat belangrijk is: contact maken, communiceren en context. Dat zit in me en blijft hetzelfde. De vorm is wel veranderd. Automatisering, de veranderende zorgvraag, financieringsstructuur en organisatievorm.
Ik begon met één assistente, dat werden er twee, er kwam een praktijkondersteuner en werd ik opleider en heb ik zo’n veertien huisartsen hier gehad. Ook de praktijk werd groter, van 2300 naar bijna 4000 patiënten. De hele eerstelijnszorg is veranderd, er kwam een huisartsenpost. Het waren enorme verschuivingen.’’
In het begin was het helemaal stil. Hoe kan dat nou? Waar zijn ze?
Corona?
,,Dat was dus niet leuk, ik heb er echt last van gehad. Je bouwt jarenlang routines op, zoals spreekuur en contacten, en in één keer hield dat op. Je moest mensen gaan bellen. Daar ben ik niet van, ik zie liever iemand. In het begin was het helemaal stil. Hoe kan dat nou? Waar zijn ze?’’
Welke rol speelt muziek?
,, Muziek heeft altijd voor een mooie balans gezorgd. Ik speel orgel vanaf mijn achtste en heb even overwogen naar het conservatorium te gaan. Toch volgde ik het advies op van mijn vader die zei dat ik het beste een vak kon leren en muziek als hobby erbij doen. Dat is een goede keus gebleken.’’
Als je straks terugkijkt?
,,In die 34 jaar is iedereen heel aardig voor mij geweest. En de herinnering aan corona sneeuwt compleet onder bij de herinnering aan het afscheid.’
Fotograaf: William Hoogteyling
Bron: